...εμείς οι Ευρωπαίοι....

Έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό, έτσι όπως υπόσχεται ο πρόλογος, διαβάζοντας στο προηγούμενο τεύχος του "Τύπος - κυνήγι" τη μελέτη του Στέλιου Φωκά σχετικά με το κυνήγι στις Σκανδιναβικές χώρες.

Κοντολογής οι κυνηγοί της Σκανδιναβίας κυνηγούν με όλα τα όπλα, τόξα και παγίδες, όλα τα θηράματα, σχεδόν όλο το χρόνο. Κάθε εποχή υπάρχει κάποιο θήραμα του οποίου το κυνήγι επιτρέπεται!

Στις χώρες που χρησιμοποιούν σαν υπόδειγμα οι δικοί μας «οικολόγοι» και παραμυθιάζουν τους υποστηρικτές τους αλλά και εμάς, δεκαετίες τώρα, στα κράτη που έχουν κλείσει εργοστάσια επειδή ρύπαιναν το περιβάλλον, εκεί που οι πολίτες μετακινούνται με ποδήλατα τραίνα και λεωφορεία, έχοντας το Ι.Χ. μόνο για τις εκδρομές ή τα εκτός του τόπου διαμονής τους ταξίδια….

….στον «πράσινο» και «οικολογικό» βορρά της Ευρώπης, οι συνάδελφοί μας κυνηγοί, εξασκούν την αγαπημένη μας δραστηριότητα έτσι που εμείς μόνο στα πιο τολμηρά μας όνειρα -ή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια- θα μπορούσαμε, πληρώνοντας λιγότερα απ΄τα μισά χρήματα που πληρώνουμε εμείς!

   Αναπόφευκτα γεννιούνται ερωτήματα:

Τι κάνουν οι εκεί οικολόγοι; Είναι εντελώς άχρηστοι πια; Πως αφήνουν τους «φονιάδες» να δρουν ανενόχλητοι όλο το χρόνο και μάλιστα τσάμπα;

Τι κάνουν οι εκεί κυνηγετικές οργανώσεις, που δεν κάνουν οι δικές μας, για να απολαμβάνουν τα μέλη τους τέτοια προνόμια;

Γιατί εκεί η πράσινη ανάπτυξη περνάει μέσα από τις κυνηγετικές οργανώσεις ενώ εδώ μας έχουν κολλήσει την ετικέτα του εχθρού της φύσης;

Γιατί –αφού όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο- δεν διεκδικούμε κι εμείς ίσα δικαιώματα;

Γιατί, αντί να ζητήσουμε περισσότερα από αυτά που έχουμε, παρακαλάμε και γλύφουμε ζητιανεύοντας το ξεροκόμματο, αφήνοντας τους απατεώνες της χρυσόρρυτης «οικολογίας» να δηλητηριάζουν τις ψυχές του λαού μας με ψευτιές και συκοφαντίες, νοθεύοντας ακόμη και τα παιδικά παραμύθια;

Γιατί δεν κάνουμε ότι κάνουν αυτοί; Μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια δική μας Μ.Κ.Ο. να πάρουμε κι εμείς ένα κομμάτι από τα εκατομμύρια που μοιράζονται οι οργανώσεις αυτές και τα χρησιμοποιούν εναντίον μας, να ξεκινήσουμε τον αγώνα, να πάμε στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, να τραβήξουμε τη χώρα μας σε δικαστικές περιπέτειες –όπως κάνουν αυτοί- να γίνουμε κι εμείς «Ευρωπαίοι»;

Γιατί τα όρια συνταξιοδότησής μας εξισώνονται μ΄αυτά της Ευρώπης αλλά τα κυνηγετικά μας δικαιώματα όχι;

Δεν έχουμε επιστήμονες να υποστηρίξουν τις διεκδικήσεις μας; Δεν έχουμε νομικούς να προσφύγουν αρμοδίως; Δεν έχουμε χρήματα, τη στιγμή που πληρώνουμε τα διπλά και πιο πολλά από τους συναδέλφους μας του βορρά; (αλήθεια κάποτε υπήρχε κι ένα «ταμείο θήρας» που θεωρητικά είχε πολλά λεφτά. Τι απόγινε;

Ή μήπως κάποιοι βολεύονται με το να μας κρατούν με το κεφάλι σκυμμένο, να παρακαλάμε αντί να απαιτούμε, βουλιαγμένοι στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα;

Ή μήπως πήραν χαμπάρι πως είμαστε χοχόλια και δεν θα ξεσηκωθούμε, ότι κι αν μας κάνουν;

Γιώργος Αποστολόπουλος. 

Cpmmunication break - down

Η μεγάλη γκρίνια των τελευταίων μηνών έχει να κάνει με την έλειψη επαφής ανάμεσα στους κυνηγούς και τους εκπροσώπους τους.

Λύση υπάρχει κι είναι τόσο απλή: Αν η Συνομοσπονδία ΜΑΣ πάρει δέκα λεπτά το χρόνο από κάθε κυνηγό, μπορεί, χωρίς κανένα ζόρι, να καλοπληρώσει ένα παλληκαράκι ή μια κοπελούδα για να ασχολείται όχι μόνον με την ενημέρωση των κυνηγών αλλά και της κοινής γνώμης.

Να γυρίζει στα δίκτυα, στα forums, στα έντυπα του χώρου και όχι μόνον, να βρίσκει τις δημοσιεύσεις που αναφέρονται στο κυνήγι, να ενημερώνει τους αρμόδιους, να δίνεται άμεση απάντηση στις παλιοφυλλάδες και τα ύποπτα συμπεριφερόμενα ΜΜΕ, που -ελείψει παρουσίας μας- δηλητηρίασαν, χρόνια τώρα, τις ψυχές του λαού, που έστρεψαν τον κόσμο εναντίον του κυνηγιού και των κυνηγών, έπεισαν τους συμπολίτες μας πως είμαστε αιμοδιψή τέρατα.

Να μεταφέρει στους εκπροσώπους μας τα παράπονα, τις γκρίνιες, τις προτάσεις, τις απαιτήσεις μας.

Στην εποχή της πληροφορίας και της υπερπληροφόρησης, η κυνηγετική οικογένεια είναι τυφλή, είναι κουφή, είναι μουγκή. Είναι ακοινώνητη και αντιεπικοινωνιακή.

Από την άλλη, η αγωνία μας, ο φόβος για το αύριο, η ανασφάλεια που γέμισε τη ζωή μας, διογκώνεται μέρα με τη μέρα, θεριεύει. Και μαζί θεριεύει ο θυμός, η -δίκαιη ή άδικη, δεν θα το κρίνουμε τώρα- οργή, η απαξίωση προσώπων και θεσμών.

Ότι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και συγκυρία, το μεγαλύτερο, το τραγικότερο λάθος που θα μπορούσαμε να κάνουμε, θα ήταν, αντί να συσπειρωθούμε γύρω από τη Συνομοσπονδία ΜΑΣ, αντί να μαζέψουμε τον κόσμο μας, αντί να οργανωθούμε, αντί να αντιδράσουμε, αντί να αντιπαλέψουμε στην επίθεση που αναίτια και απρόκλητα δεχόμαστε, η μεγαλύτερη χαζομάρα θα ήταν να αρχίσουμε τις βολές εναντίον των δικών μας ανθρώπων, μας αρέσουν - δεν μας αρέσουν τα πρόσωπα.

Ούτε όμως και θα αθωώσουμε κάποιον. Υπάρχουν ευθύνες, υπάρχουν πράξεις και παραλείψεις, καταστροφικές και απαράδεκτες ολιγωρίες, για τις οποίες κάποιοι πρέπει και θα λογοδοτήσουν.

Έχω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, μεγάλα παράπονα από τη Συνομοσπονδία. Και πολλές ερωτήσεις. Ερωτήσεις αμείλικτες, βασανιστικές, που μου καίνε τα χείλια. Θα τα δαγκώσω όμως, θα τα ματώσω αν χρειαστεί, αλλά θα το βουλώσω μέχρι να περάσει η μπόρα, να τελειώσει η μάχη.

Δε θα κρίνω εκ του αποτελέσματος, δε θα ξεχάσω, απλά θα περιμένω, γιατί δεν υπάρχει η πολυτέλεια των εσωτερικών τριβών. Δεν περισσεύει κανένας, όλοι είναι απαραίτητοι και κανείς δεν είναι αναλώσιμος. Έχουμε πόλεμο και πρέπει να είμαστε ενωμένοι, έτσι όπως κάνουν πάντα οι Έλληνες όταν έχουν πόλεμο.

 Έτσι όπως κάνουν οι Έλληνες και κερδίζουν πολέμους που όλοι τους θεωρούσαν χαμένους.

Ένα εξαιρετικό άρθρο από το "ΕΘΝΟΣ - ΚΥΝΗΓΙ"

ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ ΞΑΝΑ...

Η μάχη στο τελευταίο «σύνορο»

Ενα βήμα πριν από την τελεσιδικία, το νομικό «χάος» των απαγορεύσεων του Δέλτα συνεχίζει να δοκιμάζει τις αντοχές της κυνηγετικής κοινότητας. Το «Εθνος - Κυνήγι» αφουγκράστηκε τον παλμό της.

«Ενα δυσοίωνο μέλλον επιφυλάσσουν ισχυροί κίνδυνοι για τον Εβρο. Κάποιοι θέλουν να σβήσουν από τον χάρτη το παραδοσιακό κυνηγετικό ορόσημο του Δέλτα. Το αποδεικνύουν πανηγυρικά τα πρόσφατα τραγελαφικά περιστατικά που συνόδευσαν τη γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την ΚΥΑ 4110/ 2007». Το σχόλιο ανήκει στον επιστημονικό συνεργάτη της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας Θράκης, δασολόγο- θηραματοπόνο κ. Πέτρο Πλατή. Οταν, τον Ιούνιο του 2007, προέκυψε στα ξαφνικά το παραπάνω «νυχτερινό» νομοθέτημα, το «Εθνος - Κυνήγι» είχε δημοσιεύσει αναλυτικό ρεπορτάζ για τις νέες (τότε) απαγορεύσεις, ύστερα από επείγουσα αποστολή του περιοδικού στη βορειοανατολική εσχατιά της χώρας μας.
Τώρα, ξαναγυρίσαμε πάλι εκεί...

Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, το νέο, «αρκτικό» οδοιπορικό μας, με αυτοκίνητο, «πλάβα» και ποδαρόδρομο, δεν διεξάγεται με τις ιδανικότερες συνθήκες. Με αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, η δύναμη του τοπίου αρχίζει να ασκεί την αλάνθαστη, προαιώνια επίδρασή της.

Τους εντοπίζουμε στα «Ανθειώτικα», στις επίπεδες εκτάσεις κάτω από το χωριό Ανθεια. Δύο μόλις ημέρες πριν από την επίσημη λήξη της κυνηγετικής περιόδου, οι Τάκης και Βλάσης δείχνουν επιφυλακτικοί. Εχουν έρθει από την Ξάνθη και ομολογούν στα ίσια ότι, χάρις στο απολύτως ασαφές καθεστώς των απαγορεύσεων, έχουν μπλέξει για τα καλά τους ...παγωμένους τετρακέφαλους των ποδιών τους. Για τους ελάχιστους που δεν γνωρίζουν ακόμα τις εξελίξεις του τελευταίου διμήνου, θυμίζουμε στα γρήγορα τα γεγονότα: Μετά από προσφυγή της Κ.Σ.Ε. και της ΚΟΜΑΘ, το Συμβούλιο της Επικρατείας απεφάνθη περί τα τέλη της περασμένης χρονιάς ότι η ΚΥΑ του 2007 είναι εν πολλοίς παράνομη, γεγονός που αναιρούσε άμεσα τις απαγορεύσεις που θέσπιζε. Οι κυνηγοί άρχισαν δειλά να επανέρχονται στις επίμαχες περιοχές αλλά ο... «ξενοδόχος» είχε αντίθετη άποψη. Το Δασαρχείο... αρνήθηκε την «επανόρθωση», μερικώς επειδή η γραφειοκρατία δεν είχε προωθήσει έγκαιρα τα σχετικά έγγραφα αλλά και γιατί, κατά τη διαβούλευση με τους κυνηγούς, επικράτησαν για άλλη μια φορά οι χειρότερες όψεις της ελληνικής διοίκησης. Η ψυχραιμία χάθηκε στα γρήγορα, η συνεννόηση πήγε περίπατο και οι μηνύσεις στους ανυποψίαστους κυνηγούς πλήθαιναν με ρυθμό καταιγίδας. Κάπως έτσι φτάσαμε στη... δεύτερη προσφυγή που αναμένεται να εξεταστεί από το ΣτΕ σήμερα!!!
«Ας μας πούνε επιτέλους τι πρόκειται να ισχύσει, να ξέρουμε και εμείς τι να κάνουμε. Θέλουμε απλώς ό,τι δικαιούμαστε. Οι άσκοπες συγκρούσεις δεν έχουν νόημα για κανέναν», εξηγεί ο Βλάσης. Κυνηγετικοί κύκλοι της Αλεξανδρούπολης επιμένουν ότι πίσω από την ουσιαστική άρνηση του Δασαρχείου να εφαρμόσει την απόφαση του ΣτΕ, βρίσκονται οι γνωστοί πολέμιοι της κυνηγετικής δραστηριότητας σε υπουργεία και Μ.Κ.Ο. «Πρέπει επιτέλους να βρεθεί η φόρμουλα της συνύπαρξης όπως συμβαίνει στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Η εμπόλεμη κατάσταση κυνηγών - οικολόγων ανήκει στο παρελθόν», συμπληρώνει ο Τάκης.
«Ο νόμος 1650 του δασικού Κώδικα ορίζει ότι για την ίδρυση Εθνικού Πάρκου απαιτείται Προεδρικό Διάταγμα που, με τη σειρά του, προκύπτει μετά από διαβούλευση με τοπικές κοινωνίες και φορείς. Η σύμφωνη γνώμη των τελευταίων είναι απαραίτητο προαπαιτούμενο. Τέτοιου είδους περιορισμούς παρέκαμψε η ΚΥΑ 4110/ 07 και αυτός ήταν ο λόγος που επελέγη ως νομοθετική διαδικασία», επανέρχεται ο κ. Πλατής. Στο μεταξύ, η τοπική κυνηγετική κοινότητα εξακολουθεί να διάγει μέσα στην αμφιβολία και τις αόριστες φοβίες που παράγει η έλλειψη ξεκάθαρου καθεστώτος. Ανθρωποι που γνωρίζουν σε βάθος τα σχετικά θέματα λένε ότι, ανάμεσα στις πιθανές ανταπαντήσεις που θα συνοδεύσουν τις θεσμικές «κόντρες», περιλαμβάνεται πιθανώς «η μονομερής επέκταση του Καταφυγίου Αγρίας Ζωής έτσι ώστε να συμπεριλάβει τις τέως απαγορευμένες περιοχές της ΚΥΑ». Σπεύδουν, ωστόσο, να δηλώσουν ότι «έτσι κι αλλιώς, τα εγχειρήματα χωρίς τοπική αποδοχή δεν έχουν καμία τύχη. Οι κυνηγοί οδηγήθηκαν στα δικαστήρια από ανάγκη, αφού δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων με ευθύνη των αρμοδίων, που αγνοούν επιδεικτικά τα συλλογικά μας όργανα».

Περνάμε από όλα τα γνωστά μέρη. Από το «Τρυπητό» (ή «Γαλλικό») και το «Μυδοτροφείο», την έδρα της μικρής αλιευτικής κοινότητας. Στο βάθος φαίνονται αχνά οι αμμονησίδες του Δέλτα, το «Γαϊδουρονήσι», η «Ασάνη» και το «Ξηράδι του Καραβιού». Στου «Δημητριάδη» υπάρχουν μερικά από τα σημαντικότερα λιβάδια της Ευρώπης σε ό,τι αφορά τις χήνες. Εντοπίζουμε με ευκολία μερικές κοκκινολαιμόχηνες που προστατεύονται και πολλές ασπρομετωπόχηνες, το κυνήγι των οποίων επιτρέπεται. Να και το μεγάλο εικονοστάσι του «Αγίου Γεωργίου» με τα έντονα σημεία διάβρωσης, επάνω στον καταλασπωμένο δασικό δρόμο. Το εκκλησάκι του Αγίου Σωτήρα, γνωστό στέκι για τρυγόνια και ορτύκια κοντά στον υγρότοπο στα «Ανθειώτικα», παραμένει στη θέση του... Ομως οι συνθήκες και η εποχή δεν ευνοούν την παρουσία κυνηγών. Στην περιοχή «Βούρλα» του χωριού «Απαλός», οι απαγορευτικές πινακίδες της ΚΥΑ παραμένουν στη θέση τους.
Ο κ. Πλατής εκφράζει τον προβληματισμό του για την «κοντή» μνήμη των τοπικών φορέων που επιμένουν να εξαιρούν τους κυνηγούς από τις διαδικασίες προστασίας των ειδών. «Τη δεκαετία του '90, μετά από δική μας πρόταση και σχετική απόφαση του Δασαρχείου εξαιρέθηκαν από το κυνήγι τα είδη φαλαρίδα, μπεκατσίνι, νερόκοτα και καλλημάνα. Στην αρχή για τρία χρόνια, αλλά η απαγόρευση ίσχυσε τελικά για μια ολόκληρη δεκαετία». Περνάμε με το αυτοκίνητο και από τη «Βίλα του Ωνάση» που στην εποχή της ακμής της ήταν βαθιά μέσα στα νερά. Η πρόσβαση, επί των ημερών του «Σμυρνιού», γινόταν μόνο με βάρκα. Με τις μηχανές να αποτελούν σπάνιο φαινόμενο, το αρκετά μακρύ ταξίδι από τα χωριά απαιτούσε τότε μπόλικο κουπί. Βρίσκουμε και τον Νεκτάριο, επίσης από την Ξάνθη, βουτηγμένο μέχρι τον γοφό στο νερό, δίπλα από τα τεράστια, γυμνά κλαδιά που του προσφέρουν κάποια στοιχειώδη κάλυψη. Σκανάρει τον ουρανό για κανένα περαστικό υδρόβιο με τα λόγια του να απηχούν τα ίδια συναισθήματα. Αγνοια, δισταγμό... και «δράση» με την ψυχή στο στόμα!
Το επόμενο, ακόμα πιο πολικό πρωινό που έφερε η ξαστεριά, συναντούμε τους τέσσερις θηροφύλακες για την προγραμματισμένη εξόρμηση με τις βάρκες. Ο Γιάννης Τσαπάνης και ο Νίκος Γεωργίου «ανήκουν» στον Κυνηγετικό Σύλλογο Αλεξανδρούπολης, οι Θοδωρής Τζενδέμης και Τάσος Ραπτόπουλος στην Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή. Παρότι είμαστε κατάλληλα ντυμένοι από την κορφή έως τα νύχια, τα αλλεπάλληλα στρώματα αρκτικού εξοπλισμού επαρκούν οριακά σε συνδυασμό με την ταχύτητα της βάρκας. Φθάνουμε στον «Λημνιό» και δένουμε πρόχειρα. Η σύντομη πεζοπορία στο ξεράδι του Λημνιού, οδηγεί στην ελλαδική εσχατιά! Στην όχθη του μεγάλου ποταμιού, στην άδεια σκοπιά με τις ελληνικές σημαίες... Η απέναντι όχθη, λίγες δεκάδες μέτρα παρακεί, ανήκει στη γείτονα. Αυτό εδώ είναι το φυσικό σύνορο Ελλάδας και Τουρκίας στο Θρακικό Πέλαγος, ακριβώς στο νοτιοανατολικό άκρο του ποταμού. Στον ορίζοντα φαίνονται τα Δαρδανέλια.
Στο «Κυνηγετικό Περίπτερο» που κατασκευάστηκε την δεκαετία του '60 για τις ανάγκες του τότε κυνηγετικού φεστιβάλ, προσπαθούμε να μαζέψουμε τα (κατεψυγμένα) κομμάτια μας. Λίγο καλό, τοπικό τσίπουρο, καυτερή πιπεριά για τους θαρραλέους και το κλασικό λουκάνικο «πέταλο» της Θράκης. Πίσω στην Αλεξανδρούπολη και στα γραφεία του Κυνηγετικού Συλλόγου, συναντούμε τον πρόεδρο κ. Κώστα Ραφαηλίδη και τον ΓΓ κ. Επαμεινώνδα (Νώντα) Τερζή. «Δύο χιλιάδες μέλη μας, από κοινού με τους 6.500 κυνηγούς του νομού και τους πολύ περισσότερους φίλους που συχνάζουν εδώ από όλα τα μέρη της χώρας, βρίσκονται σε αδιέξοδο και αμηχανία. Το Δέλτα έχει ταυτιστεί με το κυνήγι αλλά, δυστυχώς, με τις πρόσφατες εξελίξεις δοκιμάζεται σκληρά ο κυνηγετικός τουρισμός που αποτελεί παράλληλα το μεγαλύτερο μέρος της πίτας της τουριστικής βιομηχανίας του νομού μας», δηλώνει στο «Εθνος - Κυνήγι» ο κ. Τερζής. «Είμαστε ανοιχτοί στον διάλογο. Σημειώστε ότι όλοι οι τοπικοί φορείς ήταν εξ αρχής αντίθετοι με το σκεπτικό της επίμαχης ΚΥΑ. Οι τοπικές επιλογές για τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου είναι περιορισμένες. Το κυνήγι και το ψάρεμα είναι τρόπος ζωής για εμάς. Ο,τι γίνει στο μέλλον ας γίνει με τη σύμφωνη γνώμη όλων των τοπικών φορέων και όχι μόνο των κυνηγών», καταλήγει ο κ. Ραφαηλίδης. 
.
Δεν έχουμε πολλά να συμπληρώσουμε. 
Μόνο να θυμίσουμε πως στην περιοχή μας και ιδιαίτερα στο Δέλτα, το Ελληνικό δημόσιο έβαλε να κάνουν κουμάντο άνθρωποι άσχετοι με το χώρο και τους ανθρώπους του.
"Διαχειριστές" που αρνούνται να δεχθούν πως υπάρχουν και ζουν ΚΑΙ άνθρωποι στο Δέλτα του Έβρου!!!!!
"Μελετητές" που "μελετούν" το Δέλτα από τα γραφεία τους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να το έχουν επισκεφθεί ποτέ, αντιγράφοντας παλιότερες μελέτες ή αποσπάσματα απ΄αυτές.... μόνο που όταν είχαν γίνει οι μελέτες αυτές (αληθινές οι περισσότερες), στο Δέλτα του Έβρου είχε ακόμα λιοντάρια!!!!!
Και πάνω στις κάλπικες αυτές μελέτες, στήνονται νόμοι του κράτους!!!!Διαχειριστές, μελετητές, κέντρα λήψης αποφάσεων, που ποτέ δεν έδωσαν καμιά σημασία στον ντόπιο πληθυσμό και που πάντα γράφανε στα παλιά τους τα παπούτσια τους τοπικούς φορείς και άρχοντες.
Όσο γιά την ολιγωρία του Δασαρχείου της Αλεξανδρούπολης..... έέέ όλοι ξέρουν πως ένας απ΄τους υψηλότερα ιστάμενους υπαλλήλους του είναι και πρόεδρος τοπικής "οικολογικής" οργάνωσης κι έχει βάλει σκοπό την απαγόρευση του κυνηγιού.
.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΑΡΝΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΦΑΝΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ!!!!!
.Καταλάβατε... ή να κάνω και κακά;;;;;;
.
Γιώργος Αποστολόπουλος